ΤΑΞΙΔΙ
ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ
«Προβλέπεται
καλός καιρός το επόμενο 24ωρο, με υψηλές θερμοκρασίες και ήπιους ανέμους». Αυτά είπε η κυρία Βρύση, η μετεωρολόγος της
Σταγονούπολης. Μετά από αυτά τα λόγια η
Νερουλένια βαρέθηκε και έκλεισε την τηλεόραση.
Α! Ξέχασα να σας πω! Η Νερουλένια είναι μια οχτάχρονη σταγόνα. Η κυρία Γουότερ, η δασκάλα της, είναι αρκετά
απαιτητική: ζήτησε από τα παιδιά να γράψουν μια έκθεση για τον κύκλο του
νερού. Η Νερουλένια τής είχε υποσχεθεί
ότι θα βάλει τα δυνατά της να γράψει μια ωραία έκθεση. Τι θα έκανε όμως που δεν ήξερε τίποτα για το
θέμα; Είχε όμως και μια ελπίδα: οι
γονείς της θα έρχονταν από στιγμή σε στιγμή, οπότε θα τους ζητούσε βοήθεια.
Και
να που η πόρτα άνοιξε και οι γονείς της εισέβαλαν στο σπίτι. Ο κύριος Βροχόπτωσης, όμως, και η κυρία Βροχένια-
αυτά ήταν τα ονόματά τους- δεν έδωσαν σημασία στην κόρη τους. Ήταν και οι δύο απασχολημένοι στα κινητά
τους: «Ναι, κύριε Συννεφούλη μου. Όλα
είναι κανονισμένα. Μην ανησυχείτε», είπε
ο κύριος Βροχόπτωσης. «Μάλιστα, θα
είμαστε στη λίμνη, χρυσή μου, σε δέκα λεπτά », είπε η μαμά της στο άλλο
τηλέφωνο.
Η
Νερουλένια είχε μείνει άφωνη. Σημασία
δεν της έδωσαν! «Γεια σου, μαμά! Γεια
σου, μπαμπά!», κατάφερε να πει τελικά. «Ω,
χρυσό μου, νόμιζα πως ήσουν μέσα», αποκρίθηκε η κυρία Βροχένια. «Γιατί δεν κάνεις τα μαθήματά σου;», ρώτησε ο
κύριος Βροχόπτωσης. «Να, έχω μια
έκθεση. Θέλω βοήθεια!», παρακάλεσε η
Νερουλένια. «Όχι τώρα, αγάπη μου, πρέπει
να φύγουμε. απάντησε ο μπαμπάς της. «Μα...».
Η Νερουλένια δεν πρόλαβε να πει τίποτα, οι γονείς της είχαν ήδη φύγει.
Νευρίασε
τόσο που πήρε μια δύσκολη απόφαση: πήρε ένα σακίδιο, έβαλε μέσα νερό, τρόφιμα
και το κουτί των πρώτων βοηθειών (ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί!) και
αποφάσισε να ακολουθήσει τους γονείς της, όπου κι αν αυτοί είχαν να πάνε!!
Η
κυρία Βροχένια και ο κύριος Βροχόπτωσης σταμάτησαν ένα νεροταξί. Χωρίς να χάσει καιρό η Νερουλένια τρύπωσε
κάτω από το κάθισμα, όσο οι γονείς της τακτοποιούσαν τις αποσκευές στο πορτ
παγκάζ. Σε λίγα λεπτά, το νεροταξί βγήκε
στον επαρχιακό δρόμο και σταμάτησε σε ένα απόμερο μέρος. Οι γονείς της Νερουλένιας κατέβηκαν,
πλησίασαν σε μια κολώνα και πάτησαν ένα κουμπί.
Αμέσως μια μεταλλική πύλη άνοιξε.
Οι δυο γονείς μπήκαν μέσα, όμως η Νερουλένια δεν πρόλαβε. Πλησίασε την κολώνα και προς μεγάλη της έκπληξη,
τι να δει! Αντί για αριθμοί υπήρχαν
ολόκληρες λέξεις: λίμνη, ποτάμι, πηγή, ωκεανός...Αμέσως κατάλαβε! Θυμήθηκε ότι
οι γονείς της είχαν αναφέρει τη λέξη «λίμνη».
Πάτησε τη λέξη και η πόρτα άνοιξε. Τότε βρέθηκε μπροστά από μια άλλη πόρτα που
έγραφε: «Λέσχη σταγόνων προς ταξίδι». Η Νερουλένια παραξενεύτηκε. Τι ταξίδι άραγε; Θα έφευγαν οι γονείς της; Θα
την άφηναν μόνη; Δεν πρόφτασε να χτυπήσει την πόρτα, όταν άρχισαν να βγαίνουν πολλές
σταγόνες βιαστικές και μαζί τους και οι γονείς της, φορώντας κάτι περίεργες
στολές. Μετά έμαθε ότι τις έλεγαν
προστατευτικά. Έτρεξε κι αυτή γρήγορα,
άρπαξε μια στολή και ακολούθησε τις υπόλοιπες σταγόνες. Οι γονείς της ήταν αρκετά πιο μπροστά. Όλες κατευθυνόντουσαν σε μια λίμνη και μία
μία πηδούσαν μέσα. Πωπω, τι φόβο
ένιωσε! Μάζεψε όλο της το θάρρος, έκλεισε
τα μάτια και πήδηξε στο νερό. Τι ωραία
αίσθηση! Να σε παρασύρουν τα ρεύματα της λίμνης δεξιά κι αριστερά. Φύλλα σε κίτρινο και καφετί χρώμα
προσγειώνονταν δίπλα στη Νερουλένια και στις υπόλοιπες σταγόνες. Ξαφνικά ακούστηκε ένας μονότονος ήχος. Πλησίαζαν σε έναν καταρράκτη. Η Νερουλένια άφησε τον εαυτό της να κυλήσει. Όταν τελείωσε η πορεία στον καταρράκτη, όλα
ηρέμησαν και γαλήνεψαν. Εκεί που δεν το
περίμενε, εμφανίστηκε ένα σύννεφο, στάθηκε πάνω από τις σταγόνες και άρχισε να
τις ρουφάει, πότε δυο δυο, πότε τρεις τρεις μαζί. Ήταν τρομαχτικό αλλά ταυτόχρονα συναρπαστικό!
Το
σύννεφο άρχισε να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά στον ουρανό. Η Νερουλένια αντίκριζε πουλιά που πετούσαν
δίπλα της, άλλα μαύρα με λίγο άσπρο, άλλα καφετιά με κόκκινο λαιμό και άλλα
γκρίζα με κίτρινο ράμφος. Το σύννεφο
συνέχιζε να πετάει ως που έφτασε στους συντρόφους του, τα άλλα σύννεφα, τα
οποία κουβαλούσαν άλλες σταγόνες. «Σε
κάποιο από αυτά θα είναι κοι οι γονείς μου», σκέφτηκε. Οι σταγόνες καθίσανε εκεί αρκετή ώρα, όταν ένα
σύννεφο έκανε σήμα στο άλλο και όλα μαζί άρχισαν να αφήνουνε τις σταγόνες να
πέσουν. Της Νερουλένιας της άρεσε, ένιωσε
να πετάει. Μόνο που η προσγείωση ήταν
λίγο...άτσαλη! Μαζί με άλλες σταγόνες
βρέθηκε σε ένα παρτέρι με λουλούδια που απολάμβαναν τη βροχή. Σιγά σιγά οι σταγόνες απορροφούνταν από το
χώμα και εξαφανίζονταν.(Αυτό δεν άρεσε και πολύ στη μικρή ηρωίδα μας!) Το χώμα όλο και απορροφούσε τις σταγόνες,
ώσπου τελικά όλες μαζί βρέθηκαν σε έναν υπόγειο χώρο. Τι βρώμικος που ήταν! Οι στάλες είχαν πάρει
όλες ένα απαίσιο καφετί χρώμα! Επί
αρκετή ώρα γινόταν αυτό, ώσπου τελικά τραβήχτηκε όλο το βρώμικο νερό μέσα από κάτι
φυσούνες. Αγωγούς τις λένε.
«Επιτέλους,
τελειώνει ο κύκλος μας!», λέει μια σταγόνα.
Η Νερουλένια τώρα καταλάβαινε: αυτή τη διαδρομή που είχαν διανύσει, την
έλεγαν «κύκλο του νερού». Τελικά οι
σταγόνες βρέθηκαν σε μια μεγάλη «μπανιέρα», όπου οι άνθρωποι έριξαν
χλώριο. Αμέσως το νερό καθάρισε και όλες
οι σταγόνες πήραν πάλι το λαμπερό, γαλάζιο χρώμα τους. Μετά οι άνθρωποι τοποθέτησαν τη Νερουλένια και
τις άλλες σταγόνες σε καθαρούς αγωγούς που κατέληγαν σε βρύσες μπάνιου και
κουζίνας. Η Νερουλένια βρέθηκε να
ξεπλένει πιάτα σε έναν νεροχύτη και τέλος κατέληξε στον υπόνομο.
Όλα
είχαν τελειώσει! Οι σταγόνες
ξαναβρέθηκαν στη «Λέσχη». Η Νερουλένια
τις χαιρέτησε και γύρισε σπίτι. Οι
γονείς της δεν είχαν επιστρέψει ακόμη.
Τώρα δεν τους είχε τόση ανάγκη.
Έκατσε στο γραφείο της και έγραψε την ωραιότερη έκθεση που είχε γράψει
ποτέ! Αφού είχε καταφέρει ένα τέτοιο
ταξίδι, σίγουρα θα μπορούσε να καταφέρει τα πάντα. Κι όχι μόνο αυτό: θα είχε να πει στις φίλες
της συναρπαστικές ιστορίες, θάρρους και δύναμης. Της δύναμης της θέλησης!
«Τίποτα
δεν είναι δύσκολο για κανέναν. Αρκεί να
το θέλουμε πραγματικά και να μη το βάζουμε κάτω», είπε η Νερουλένια στις φίλες
της κι έφυγε για το σπίτι της πιστεύοντας ότι τα λόγια της θα τα θυμόντουσαν οι
υπόλοιπες σταγόνες για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους...
Κ.
Μαρία
14ο
Γυμνάσιο Καλλιθέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου