Ο Κώστας Π. γράφει για τα Χριστούγεννα στη Γαλλία

http://www.slideshare.net/14gymnasiokallitheas/ss-43700427

Επίσκεψη στη βίλλα Αμαρυλλίδα

Με το που φτάσαμε στο μουσείο του Δροσίνη, το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν μία μεγάλη διπλή  καγκελόπορτα, η οποία οδηγούσε σε  μια αυλή  με πλακόστρωτο δάπεδο, ανάλογο της εποχής στην οποία είχε κτιστεί το σπίτι. Στο βάθος υπήρχε ένα άγαλμα του Γεώργιου Δροσίνη. Το μουσείο είναι ένα κλασσικό  διώροφο κτίριο  με ένα μικρό μπαλκονάκι.

 Στην εξώπορτα μας περίμενε μία ηλικιωμένη κυρία, η οποία θα ήταν η ξεναγός μας. Η υποδοχή της ήταν ζεστή και κάτι στη έκφρασή της έδειχνε πως ήταν πρόθυμη και πως με ευχαρίστηση θα μας ξεναγούσε στον χώρο του μουσείου. Μου έκανε εντύπωση και μου κέντρισε το ενδιαφέρον,  όταν μας είπε, πως εκτός από το μουσείο θα δούμε και τον ίδιο τον Δροσίνη.

Με το που μπήκαμε μέσα στο χώρο του μουσείου, στο ισόγειο ήταν η βιβλιοθήκη. Στο μέσον της βιβλιοθήκης άρχιζε μια στενή, κυκλική, ξύλινη σκάλα από την οποία  ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο. Η ξεναγός μας έδειξε από ποια κατεύθυνση έπρεπε να πάμε και αφού μπήκαμε, ακολούθησε και αυτή. Η ξενάγηση έγινε  σε τρεις αίθουσες.

Η πρώτη αίθουσα  ήταν το δωμάτιο στο οποίο ο ποιητής άφησε την τελευταία του πνοή. Την προσοχή  μου τράβηξαν τα ομοιώματα από μαλακό πηλό. Η ξεναγός μάς εξήγησε πως το κάθε ένα από αυτά αντιπροσωπεύει το κύριο θέμα από κάποια ποιήματά του. Στους τοίχους υπήρχαν διάφορες ασπρόμαυρες φωτογραφίες και  πορτρέτα που απεικονίζουν τον ίδιο τον Δροσίνη και κάποιες γυναικείες μορφές όπως επίσης και διάφορα χειρόγραφά του  γραμμένα με πένα. Τα έπιπλα ήταν ξύλινα σκαλιστά και η ξεναγός μας είπε πως ήταν σκυριανά.  Υπήρχαν επίσης βιτρίνες που είχαν μέσα σερβίτσια τσαγιού.

Η δεύτερη αίθουσα ήταν πολύ πιο μικρή. Ήταν το προσωπικό δωμάτιο του Δροσίνη. Και αυτό που πολλούς μας ξάφνιασε, ήταν  ο ίδιος  ο Δροσίνης, άλλο ένα ομοίωμα,  καθισμένο  πάνω σε μια πολυθρόνα με ακουμπισμένη στα πόδια του μια κουβέρτα. Το υπόλοιπο δωμάτιο ήταν γεμάτο με χειρόγραφα αλλά  και διάφορα βιβλία του. Τα βιβλία ήταν προσεχτικά τοποθετημένα μέσα σε τρείς βιτρίνες. Σε ένα ράφι  υπήρχαν τα καπέλα του.

Η τρίτη αίθουσα ήταν το πνευματικό δωμάτιο του Δροσίνη. Σε αυτόν τον χώρο δεν υπήρχαν καθόλου έπιπλα. Μόνο στους τοίχους υπήρχαν βιτρίνες γεμάτες βιβλία. Η μία βιτρίνα είχε τα βιβλία που είχε γράψει ο ίδιος ο Δροσίνης, η δεύτερη είχε τα βιβλία που απλά τον αναφέρανε και η τελευταία, τα άπαντα (αυτά είναι συλλογή όλων των έργων του Δροσίνη). Στο κέντρο υπήρχε μία χαμηλότερη βιτρίνα με διάφορα προσωπικά του αντικείμενα. Μέσα σε αυτήν είδα πολλά μαχαίρια, μια βούρτσα, μία πυξίδα και παλιά ξύλινα παιχνίδια. Εντύπωση μου έκανε στην άκρη του δωματίου ένα μικρό ξύλινο έπιπλο, πάνω στο οποίο υπήρχαν μια παλιά γραφομηχανή και ένα παλιό μαύρο τηλέφωνο.

Κατά τη γνώμη μου, οι ξεναγοί έδωσαν ιδιαίτερη βαρύτητα  στις πηγές έμπνευσης του Δροσίνη και μας παρουσίασαν τα εκθέματα  με μία συγκεκριμένη σειρά. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ότι το κτήριο είναι αρχοντικό και πολύ περιποιημένο. Επίσης πως μέσα από τα εκθέματα αντιλαμβανόμαστε την τεχνολογία και τον πολιτισμό της εποχής που έζησε ο Δροσίνης.

 Θα σύστηνα ανεπιφύλακτα να επισκεφτείτε τη βίλλα Αμαρυλλίδα.

Βασιλική Γ.

Επίσκεψη στη βίλλα Αμαρυλλίδα

Η πρώτη εκδρομή που πήγαμε με το σχολείο θα μου μείνει αξέχαστη.  Επισκεφτήκαμε το σπίτι του Γεώργιου Δροσίνη.   Με το που μπήκα μέσα αντίκρισα ένα χώρο πλούσιο, όμορφο και χωρίς ατέλειες. Όλοι μας υποδέχτηκαν με ευγένεια και ήταν πρόθυμοι να μας ξεναγήσουν στον χώρο που έζησε ο Δροσίνης.

Δροσίνης, Γεώργιος, 1859-1951

Γεννήθηκε το 1859 και πέθανε το 1951.  Μέσα στο δωμάτια υπάρχουν πολλές φωτογραφίες που μας δείχνουν τον χαρακτήρα του και την ζωή του. Την γυναίκα του την έλεγαν Μαίρη Κασσαβέτη. Είχε τρία παιδιά , δύο κορίτσια και ένα αγόρι. Επίσης είχε και δύο αδέρφια ένα αγόρι και ένα κορίτσι. 

Αγαπούσε πολύ τα παιδιά.   Έβαλε στο σχολείο, την γιορτή της ημέρας και καθιέρωσε την αναρρωτική άδεια. Πρόσφερε λεφτά στους φτωχούς όμως οι φτωχοί ήταν πολλοί και προσπαθούσε να δώσει όση περισσότερη βοήθεια μπορούσε σε όλους.  Είδαμε τα προσωπικά του αντικείμενα, την πένα που έγραφε, τα παιχνίδια του και τα σχολικά του είδη. Λόγο του προβλήματος που είχε στα πόδια του,  έπρεπε να κάθετε σε μία καρέκλα. Κάθε πρωί έβαζε την καρέκλα δίπλα στο παράθυρο και τους έριχνε καραμέλες.

Το πρώτο ποίημα που έγραψε ήταν η Αμαρυλλίς, είχε εκδώσει τα Άπαντα σε δώδεκα βιβλία και υπήρξε συνεργάτης σε πολλά περιοδικά κυρίως φιλολογικά. Ο Δροσίνης έγραψε το ποίημα της ανθισμένης αμυγδαλιάς εμπνευσμένος  από τις δύο ανιψιές του. Έπαιζαν κυνηγητό όταν κάποια στιγμή η μια κουράστηκε και πήγε να κάτσει κάτω από μία νεραντζιά για να ξεκουραστεί. Τότε της έπεσαν λίγα άνθη πάνω στα μαλλιά της και μόλις την είδε ο θείος της άρχισε να γράφει την ανθισμένη αμυγδαλιά . Το μεγαλύτερο ποίημα που έχει γράψει είναι «Το μοιρολόι της όμορφης».

Το 1940 αρχίζει να γράφει το τελευταίο του βιβλίο. Όλοι του έλεγαν να το εκδώσει αλλά δεν ήθελε μέχρι να ελευθερωθεί η Ελλάδα από του Γερμανούς. Το 1945 οι έλληνες εκδώσαν το τελευταίο του βιβλίο που το ονόμασε ΕΙΡΗΝΗ. 

Η Δροσίνα Δροσίνη-Μελετοπούλου, την εποχή που ο εξάδελφός της ποιητής Γ.Δροσίνης, έγραψε για χάρη της την «Ανθισμένη αμυγδαλιά»

Θεοφανία Α2

Επίσκεψη στη βίλλα Αμαρυλλίδα

Στις 22 Οκτωβρίου του 2014, ζήσαμε μια αξέχαστη εμπειρία καθώς επισκεφθήκαμε στην Κηφισιά το σπίτι του Γεώργιου Δροσίνη ή αλλιώς -όπως επιθυμούσε- Βίλλα Αμαρυλλίδα.

Φτάνοντας στην πόρτα, όπου μας περίμεναν οι φιλόξενοι ξεναγοί, παρατηρούσαμε τριγύρω. Το κτήριο ήταν διώροφο, χρώματος μπεζ με άσπρα παράθυρα που τα έντυναν πράσινα πατζούρια. Η σκεπή ήταν κεραμιδένια, όπως σε όλα τα σπίτια εκείνης της εποχής άλλωστε. Η αυλή ήταν αρκετά μεγάλη και ευρύχωρη. Στη γωνία ήταν το πρόσωπό του [γλυπτό] με φοβερή λεπτομέρεια. Στην άλλη γωνία δε, δίπλα στο σπίτι, ήταν μία πανέμορφη ελιά, της οποίας τα φύλλα γινόντουσαν χρυσαφένια καθώς έπεφταν οι ακτίνες του ήλιου. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα πως έτσι ο Δροσίνης είχε έμπνευση... Προτού όμως καλά-καλά τελειώσω τη σκέψη μου, μας φώναξε μια συμπαθέστατη ξεναγός. Μας είπε να εισέλθουμε στο εσωτερικό του σπιτιού όπου «μας περίμενε και ο ίδιος ο Δροσίνης».

Βαδίζοντας πολύ γρήγορα [αφού έπρεπε να ακολουθήσουμε έναν κύριο] φτάσαμε στον 2ο όροφο. Εκεί χωριστήκαμε σε 3 ομάδες και η καθεμία μπήκε σε ένα διαφορετικό δωμάτιο. Η δική μου ομάδα μπήκε στο πρώτο [κεντρικό δωμάτιο] που ήταν η λαογραφική αίθουσα. Μία αίθουσα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, διότι είδαμε ομοιώματα που παρίσταναν τους πρωταγωνιστές κάποιων έργων του. Στον τοίχο ήταν κρεμασμένα κάδρα από προσωπογραφίες γυναικών, έργα ζωγραφικής, τα σπίτια του. Το πρώτο ομοίωμα που μας σύστησε η ξεναγός του δωματίου ήταν η Αμαρυλλίς, που ήταν η ιδανική γυναίκα για τον Δροσίνη. Ήταν ντυμένη με άσπρο φόρεμα, κρατούσε μία ανθοδέσμη και είχε κατσαρά μαλλιά πάνω στα οποία είχε άσπρα και κόκκινα τριαντάφυλλα. Σειρά είχε η Αμυγδαλιά ή μάλλον η ανθισμένη αμυγδαλιά, για την οποία η ξεναγός μας διηγήθηκε την εξής ιστορία: Ο Δροσίνης καθώς βγήκε στην αυλή του σπιτιού του είδε την ξαδέρφη  του τη Δροσίνα καθώς ήταν κουρασμένη απ' το παιχνίδι, να αγκαλιάζει μια νεραντζιά την οποία και ταρακούνησε, δημιουργώντας έτσι ένα χτένισμα με άνθη νεραντζιάς. Ο Δροσίνης όμως έγραψε για αμυγδαλιά: το έκανε αυτό, όπως λέμε ποιητική αδεία. Στη σειρά ήταν ο Αθανάσιος Διάκος, που ντυμένος παραδοσιακά μάς κοιτούσε με βλέμμα θλιμμένο αλλά ανδρείο. Στη συνέχεια ο παππούς με τα εγγόνια του, να διηγείται παραμύθια τού Δροσίνη. Ο Δροσίνης, όπως μας αναφέρανε, αγαπούσε πάρα πολύ τα παιδιά, γι' αυτό κι έγραψε αρκετά βιβλία γι' αυτά. Ύστερα ήταν το κιόσκι που καθόντουσαν η Έρση και ο Παύλος. Έρση ήταν ένα όνομα που βγάζανε πολλά κορίτσια από τότε, εξ’ αιτίας του Δροσίνη και του ομότιτλου μυθιστορήματός του. Και φυσικά η Μορφούλα που έγινε πηγή έμπνευσης για τον Δροσίνη και γι’ αυτήν έγραψε το ''Μοιρολόι της όμορφης''. Τέλος η φωτογραφίες της Καίτης Μάνου, της γειτόνισσας του Δροσίνη και τελευταίας του μούσας.

Στη δεύτερη αίθουσα ήταν συγκεντρωμένος όλος ο πνευματικός θησαυρός του Γεώργιου Δροσίνη. Σε βιτρίνες ήταν φυλαγμένα οι παρτιτούρες του από τα μελοποιημένα ποιήματά του, η αλληλογραφία του, χειρόγραφα, εφημερίδες ελληνικές και ξένες που αναφέρονται στον ίδιο ή τα έργα του. Στο κέντρο είδαμε τα προσωπικά του αντικείμενα [πένες, θήκες τσιγάρων, κιάλια και άλλα].

Στην τελευταία αίθουσα μας περίμενε ο ίδιος ο Δροσίνης. Καθισμένος στην πολυθρόνα του, με τα πόδια σκεπασμένα με κουβέρτα καθώς είχε πρόβλημα, μας κοιτούσε με αγάπη… Αυτό το δωμάτιο ήταν αφιερωμένο κατά μεγάλο μέρος, στις αναμνήσεις του ίδιου. Έχει φωτογραφίες από την οικογένειά του, θρησκευτικές εικόνες, σύνεργα κυνηγιού και ψαρέματος και εικόνες από το Μεσολόγγι. Moυ έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό που είπε η ξεναγός μας. Μας είπε πως απ’ το παράθυρο, όταν έβλεπε παιδιά στο δρόμο να παίζουν, τους πετούσε καραμέλες, πράγμα το οποίο φανερώνει πως εκτός από δημοσιογράφος, εκδότης, πεζογράφος ήταν ένας καλόκαρδος, μορφωμένος, καλλιεργημένος … άνθρωπος!!! 

Ελπίδα Γ.

Επίσκεψη στη βίλλα Αμαρυλλίδα

Τις προάλλες με το σχολείο μου επισκεφθήκαμε το σπίτι του ποιητή Γεώργιου Δροσίνη στην Κηφισιά.  Στο σπίτι αυτό στεγάζεται και το μουσείο του ποιητή, γεμάτο με εκθέματα της ζωής του προβάλλοντας έτσι με έντονο χαρακτήρα την εποχή στην οποία έζησε.

Πρόκειται για μια μονοκατοικία με το όνομα «Αμαρυλλίς», χαραγμένο σε μια μαρμάρινη πλάκα στην είσοδο.  Πίσω από μία ξύλινη πόρτα εξαπλωνόταν μια υπέροχη πλακόστρωτη αυλή με έναν όμορφο μπαξέ, να τον στολιζουν λιγοστά λουλούδια.  Στα αριστερά βρισκόταν η βίλλα καθώς και μία αίθουσα υποδοχής.

Οι υπεύθυνοι μάς υποδέχτηκαν με μεγάλη προθυμία για να μας ξεναγήσουν.  Μας καλωσόρισαν και μας ρώτησαν για το τι ξέρουμε για τον ποιητή.  Αφού απαντήσαμε, χωριστήκαμε σε 3 ομάδες, κάθε μία με έναν υπεύθυνο και έναν καθηγητή.

Μπαίνοντας στο κτίριο αντικρίσαμε μια απέραντη βιβλιοθήκη με κάθε λογής βιβλία.  Η εικόνα θύμιζε ένα τεράστιο βιβλιοπωλείο...Αφού ανεβήκαμε την ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στον πρώτο όροφο, μπήκαμε σε ένα δωμάτιο.  Όπως μας είπαν, η αίθουσα αποτελούσε τον «πνευματικό χώρο» του ποιητή.  Εκεί ήταν συγκεντρωμένα σε προθήκες τα προσωπικά αντικείμενα του ποιητή: το τηλέφωνό του, η φωτογραφική του μηχανή, η γραφομηχανή του, τα γυαλιά του, μια πυξίδα ένας μαυροπίνακας, το ρολόι του...Υπήρχε ακόμη και η αλληλογραφία του, καθώς και βιβλία του ίδιου.

Αφού τελείωσε η ξενάγησή μας στον πνευματικό χώρο, μεταφερθήκαμε στο δωμάτιο που πέθανε ο ποιητής.  Εκεί υπήρχε μια κούκλα που αναπαριστούσε τον ίδιο καθισμένο σε μία πολυθρόνα, κρατώντας την εφημερίδα του.  Στους τοίχους ήταν κρεμασμένα κάδρα με φωτογραφίες του ίδιου αλλά και της οικογένειάς του.  Υπήρχε επίσης και το γραμμόφωνό του.  Σε αυτό το δωμάτιο η υπεύθυνη αναφέρθηκε κυρίως στο έργο και στην προσφορά του Γ. Δροσίνη προς την ελληνική κοινωνία.

Ήρθε η ώρα πια να πάμε στη λαογραφική αίθουσα.  Εκεί υπήρχαν διάφορες κούκλες που αναπαριστούσαν σπουδαία πρόσωπα της ζωής του.  Υπήρχε ακόμη και το γραφείο του, ένας καναπές, δύο ξύλινες πολυθρόνες και ένα αντίστοιχο τραπεζάκι. 

Αφού βγήκαμε από το κτίριο μπήκαμε στην αίθουσα υποδοχής, όπου υπήρχαν καρέκλες για να ξεκουραστούμε.  Οι υπεύθυνοι μας έκαναν ερωτήσεις και όποιος απαντούσε σωστά έπαιρνε και ένα δώρο.  Στο τέλος έδωσαν σε όλους μας χειροποίητα τυροπιτάκια και πορτοκαλάδα.  Η ξενάγησή μας είχε πια ολοκληρωθεί και ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε.

Κατά τη γνώμη μου ήτανε μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία που αξίζει να την πραγματοποιήσει κανείς.  Μέσα από αυτήν την επίσκεψη πήραμε γνώσεις για ένα σπουδαίο πρόσωπο αλλά και για την εποχή στην οποία έζησε. 

Μαρία Ν.  Α3

Επίσκεψη στη βίλλα Αμαρυλλίδα

Επίσκεψη στο σπίτι του Γεώργιου Δροσίνη!   ‘Ολοι αναρωτιόμασταν τι θα βλέπαμε άραγε εκεί.  Ποιους θα συναντούσαμε και τι θα μας έλεγαν!

Η απορία μου άρχισε να λύνεται όταν φτάσαμε εκεί.  Η συνοικία ήταν απλή και γραφική σαν τον παλιό καλό καιρό, ενώ στο σπίτι του Δροσίνη ένας πανέμορφος καταπράσινος κήπος με υπέροχα λουλούδια έμοιαζε σαν να μην είχε αλλάξει και τόσο πολύ από τότε.

Η υποδοχή ήταν φιλική.  Οι κυρίες που την αντιπροσώπευαν είχαν πολύ διάθεση να μας μιλήσουν για την ιστορία αυτού του μεγάλου ποιητή.

Αρχικά όταν ξεκίνησε η ξενάγηση, είδαμε το δωμάτιο όπου πέρναγε τον περισσότερο καιρό του ο Γεώργιος Δροσίνης, καθώς και την λαογραφική αίθουσα.  Είδαμε πολλά από τα εκθέματα και τα προσωπικά του αντικείμενα: ρολόγια, πένες, κυάλια, κρυστάλλινα ποτήρια, ακόμη και μια τούφα από τα μαλλιά του που είχε κρατήσει η Μάρω Οικονόμου, φίλη της οικογένειας.

Ο Γεώργιος Δροσίνης γεννήθηκε το 1859 και έζησε στην Πλάκα. Παντρεύτηκε τη Μαίρη Κασσαβέτη και απέκτησε 3 παιδιά μαζί της, ενώ πρόσφερε πολλά για την εκπαίδευση από τη θέση του στο Υπουργείο Παιδείας.

Ήταν μεγάλος ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος.  Ακόμη υπήρξε γραμματέας και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Το πρώτο του μυθιστόρημα ήταν η «Αμαρυλλίς».  Έτσι ονομαζόταν μια γυναίκα που είχε γνωρίσει και του κέντρισε το ενδιαφέρον.  Εμπνευσμένος από τους κατοίκους της Εύβοιας, όπου είχε σπίτι, έγραψε τις «Αγροτικές επιστολές».  Το μεγαλύτερό του ποίημα όμως το ονόμασε «Το μοιρολόι της όμορφης», το οποίο και αφιέρωσε σε μια φίλη που πέθανε νέα.  Το τελευταίο του βιβλίο «Ειρήνη» το εξέδωσε μετά την Κατοχή.

Όλες αυτές τις πληροφορίες τις ακούσαμε όλοι με μεγάλη προσοχή και συγκέντρωση.  Ο Γ. Δροσίνης με εντυπωσίασε λόγω της προσφοράς του στην κοινωνία.  Ήταν πραγματικά μεγάλη προσωπικότητα της εποχής και γι’ αυτό τον θυμόμαστε μέχρι και σήμερα!

Μαρία Κ. Α2

Επίσκεψη στη βίλλα Αμαρυλλίδα

Μια μέρα του Οκτωβρίου επισκεφθήκαμε με την τάξη μου το σπίτι του ποιητή Γεωργίου Δροσίνη που βρίσκεται στην Κηφισιά.

Εξωτερικά ήταν ένα μεγάλο και ωραίο κτίριο με μια πετρόκτιστη εξώθυρα.  Μας υποδέχτηκαν κάποιες φιλικές κυρίες που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον με όσα είπαν.

Το σπίτι είχε δύο ορόφους.  Στο ισόγειο υπήρχε η βιβλιοθήκη.  Στον επάνω όροφο βρισκόταν ένα ευρύχωρο σαλόνι.  Καθίσαμε στο κέντρο του δωματίου και βλέπαμε έναν παλιό καναπέ και απέναντί του μία ξύλινη καρέκλα στην οποία καθόταν μια κούκλα που αναπαριστούσε έναν παππού με δύο παιδιά στα πλάγια του.  Σε μια γωνία είδαμε μια άλλη κούκλα που έδειχνε μια όμορφη κοπέλα με λουλούδια στα μαλλιά της και κρατούσε στο χέρι της ένα κουτί.  Αυτή ήταν η Αμαρυλλίς, η γυναίκα των ονείρων του ποιητή, που ποτέ δεν βρήκε.  Σε μία άλλη πλευρά του σαλονιού δέσποζε μια αμυγδαλιά που είχε ρίξει τα άνθη της πάνω στα μαλλιά μιας μικρότερης σε ηλικία κοπέλας-κούκλας, της ξαδέρφης του, Δροσίνας.  Δίπλα στο σαλόνι ήταν το δωμάτιο του ποιητή που μέσα είχε μια καρέκλα με ένα ομοίωμα του ποιητή που φορούσε ζεστά ρούχα και είχε μια κουβέρτα στα πόδια του.  Ήταν ο χώρος που ο ποιητής άφησε την τελευταία του πνοή.  Γύρω υπήρχαν προσωπικά αντικείμενα, όπως οικογενειακές φωτογραφίες, τα γυαλιά του, βιβλία που διάβαζε, ένα αγαλματίδιο της Αφροδίτης της Μήλου.  Οι υπεύθυνοι μας εξήγησαν ότι αυτό το αγαλματάκι βρίσκεται εκεί, γιατί ένα κοριτσάκι που γνώριζε τον ποιητή, έγραψε ένα ποίημα και το άφησε κάτω από το πρωτότυπο άγαλμα στο μουσείο του Λούβρου στη Γαλλία. 

Σε άλλο δωμάτιο είδαμε τα άπαντα του ποιητή, την διαθήκη του μαζί με άλλα αντικείμενα, όπως το τηλέφωνό του, το ραδιόφωνο, τη γραφομηχανή, το ρολόι του, μελανοδοχεία, πένες, πυξίδα, παιχνίδια, κυάλια και το αγαπημένο του φυτό.

Με εντυπωσίασε ο χώρος που ζούσε ο ποιητής και ιδιαίτερα το σαλόνι με την αναπαράσταση της αμυγδαλιάς, γιατί έκρυβε πολύ συναίσθημα και θαύμασα πώς από μια τέτοια εικόνα δημιούργησε ο ποιητής το αντίστοιχο ποίημα.  Ακόμη ένιωσα συγκίνηση όταν άκουσα από τις ξεναγούς να μας λένε για έναν φίλο του ποιητή που του άφησε ένα κλαδί αμυγδαλιάς την προηγούμενη μέρα από το θάνατό του και αυτό άνθισε το επόμενο πρωί.  Ο ίδιος ήταν λυπημένος επειδή έγινε γνωστός στο κοινό από το ποίημα του «Αμυγδαλιά»και όχι από άλλα, πιο σπουδαία έργα που είχε γράψει.

Τέλος θα πρότεινα σε γνωστούς μου να επισκεφθούν τη βίλλα Αμαρυλλίδα, αφού είναι μια ωραία αναδρομή στη ζωή ενός σημαντικού Έλληνα ποιητή.

Παναγιώτης Ρ. Α3

Επίσκεψη στη βίλλα Αμαρυλλίδα

Με αφορμή το ποίημα «Θαλασσινά Τραγούδια» που εξετάσαμε στη λογοτεχνία, πήγαμε μια επίσκεψη στο σπίτι του ποιητή Γεώργιου Δροσίνη στην Κηφισιά.  Όταν μπήκαμε μέσα στην αυλή, αντικρίσαμε ένα χώρο με πολλά λουλούδια και δέντρα.  Στην άλλη πλευρά αυτού του κήπου υπήρχαν τσιμεντένια σκαλοπάτια και μια μαρμάρινη προτομή του ποιητή.  Εκεί μας περίμεναν 3 κομψές ηλικιωμένες γυναίκες που απ’ ότι φάνηκε, ήταν οι ξεναγοί μας.  Μας υποδέχτηκαν φιλικά και μας είπαν δυο λόγια για το τι θα ακολουθούσε.

Μετά από λίγο μπήκαμε στο ισόγειο του αρχοντικού που στέγαζε τη δημοτική βιβλιοθήκη Κηφισιάς και οι ξεναγοί μας είπαν να ανέβουμε στον πρώτο όροφο.  Εκεί υπήρχαν 3 αίθουσες: έτσι χωριστήκαμε σε 3 ομάδες για να μπορέσουμε να τις επισκεφθούμε όλοι.

Το πρώτο δωμάτιο που επισκεφθήκαμε ήταν εκείνο με το πνευματικό έργο που μας άφησε ο Δροσίνης: βιβλία και ποιήματα, αλλά και προσωπικά του αντικείμενα και αποκόμματα της εφημερίδας «Εστία».  Όλα βρίσκονταν σε γυάλινες προθήκες.

Αφού μπήκαμε στη 2^η αίθουσα, όλη η προσοχή μας στράφηκε αρχικά σε μια φιγούρα του ποιητή (σε μεγάλη ηλικία) που τον παρίστανε καθισμένο στην πολυθρόνα του με μια κουβέρτα στα πόδια του.  Σιγά σιγά αρχίσαμε να παρατηρούμε και τον υπόλοιπο χώρο και διαπιστώσαμε ότι ήταν γεμάτος με φωτογραφίες συγγενικών προσώπων του ποιητή αλλά και του ίδιου φυσικά.  Στο βάθος υπήρχε ένα άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, πράγμα που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.  Η ξεναγός μας διηγήθηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για το ποίημα της Αφροδίτης.

Στη συνέχεια ακολουθούσε η τελευταία αίθουσα που ήταν η λαογραφική.  Το δωμάτιο ήταν αρκετά μεγάλο και είχε πολλές φιγούρες.  Η πρώτη φιγούρα στην οποία αναφερθήκαμε ήταν η Αμαρυλλίς, από την οποία πήρε το όνομά της και το σπίτι.  Ήταν η ιδανική γυναίκα για τον ποιητή, η γυναίκα που ονειρευόταν πάντα, αλλά ποτέ δεν βρήκε.  Η Αμαρυλλίς κρατούσε ένα καλάθι με λουλούδια και τα μαλλιά της ήταν στολισμένα με μερικά από αυτά.  Μια άλλη φιγούρα ήταν αυτή της Δροσίνας, ξαδέρφης του ποιητή, που τον ενέπνευσε να γράψει το ποίημα «Ανθισμένη αμυγδαλιά».  Ύστερα ήταν η φιγούρα ενός παππού που αφηγείται παραμύθια στα εγγόνια του.

Αφού ολοκληρώσαμε την ξενάγησή μας, πήγαμε σε ένα μικρό κτίριο, δίπλα στο αρχοντικό, και παίξαμε κάποια παιχνίδια ερωτήσεων σχετικά με την ξενάγηση που είχαμε παρακολουθήσει και μετά οι ξεναγοί μάς πρόσφεραν λαχταριστά τυροπιτάκια κι ένα ποτήρι πορτοκαλάδα.  Ήταν πολύ διασκεδαστικό!

Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν οι ιστορίες που μοιράστηκαν μαζί μας οι ξεναγοί για τη ζωή, τα παιδικά χρόνια και το έργο του ποιητή.  Ήταν πολύ ενδιαφέρουσες και αστείες και μακάρι να έλεγαν περισσότερες!

Η επίσκεψη ήταν πολύ διασκεδαστική και επιμορφωτική.  Θα τη θυμάμαι για πάντα σαν μια ευχάριστη ανάμνηση!!

Σοφία Ν. Α3

Επίσκεψη στη βίλλα Αμαρυλλίδα

Μία από τις προγραμματισμένες επισκέψεις του σχολείου μας ήταν μια επίσκεψη στη βίλλα Αμαρυλλίδα στην Κηφισιά.  Ήταν ο τόπος διαμονής του Γεώργιου Δροσίνη τα τελευταία δεκατρία χρόνια της ζωής του.  Ένας χώρος απλός αλλά συγχρόνως ενδιαφέρων με κλασσική ομορφιά.  Η ξενάγηση στους χώρους της βίλλας ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, μιας και το προσωπικό ήταν αρκετά έμπειρο και με πολύ υπομονή.

Η ξενάγησή μας χωρίστηκε σε 3 ομάδες.  Κάθε ομάδα επισκέφθηκε ξεχωριστό χώρο.  Κάθε χώρος ήταν διαφορετικός.  Στο πιο μεγάλο δωμάτιο ζωντάνευσαν με κούκλες, με ένα μοναδικό κιόσκι και με αντικείμενα της εποχής μερικά από τα ποιήματα του Δροσίνη με μεγάλη ακρίβεια.  Το πνευματικό του δωμάτιο, ένας άλλος χώρος, ήταν γεμάτο με βιβλία, παιχνίδια της εποχής του ποιητή, ένα ραδιόφωνο, ένα τηλέφωνο, μια γραφομηχανή...

Στον τελευταίο χώρο, μέσα από τις φωτογραφίες που διακοσμούσαν τους τοίχους, καταλάβαμε την αγάπη που είχε ο Γεώργιος Δροσίνης για τους τυφλούς αλλά και για τους κωφάλαλους, που όμως δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει αυτό που είχε στο μυαλό του, γιατί πέθανε.  Στον ίδιο χώρο υπήρχαν προσωπικά του αντικείμενα, όπως το πορτοφόλι του, το ημερολόγιό του, ο χαρτοφύλακάς του, τα ξυριστικά του είδη και το ραδιόφωνό του καθώς επίσης και φωτογραφίες με την οικογένειά του.

Μέσα από μια τέτοια ξενάγηση μπορώ να πω ότι έμεινα έκπληκτη από την υπέροχη οργάνωση και παρουσίαση του μουσείου-βίλλας «Αμαρυλλίδα»και την συστήνω ανεπιφύλακτα σαν μια πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα επίσκεψη.

Δέσποινα K. Α2