Επίσκεψη στη βίλλα Αμαρυλλίδα

Μια μέρα του Οκτωβρίου επισκεφθήκαμε με την τάξη μου το σπίτι του ποιητή Γεωργίου Δροσίνη που βρίσκεται στην Κηφισιά.

Εξωτερικά ήταν ένα μεγάλο και ωραίο κτίριο με μια πετρόκτιστη εξώθυρα.  Μας υποδέχτηκαν κάποιες φιλικές κυρίες που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον με όσα είπαν.

Το σπίτι είχε δύο ορόφους.  Στο ισόγειο υπήρχε η βιβλιοθήκη.  Στον επάνω όροφο βρισκόταν ένα ευρύχωρο σαλόνι.  Καθίσαμε στο κέντρο του δωματίου και βλέπαμε έναν παλιό καναπέ και απέναντί του μία ξύλινη καρέκλα στην οποία καθόταν μια κούκλα που αναπαριστούσε έναν παππού με δύο παιδιά στα πλάγια του.  Σε μια γωνία είδαμε μια άλλη κούκλα που έδειχνε μια όμορφη κοπέλα με λουλούδια στα μαλλιά της και κρατούσε στο χέρι της ένα κουτί.  Αυτή ήταν η Αμαρυλλίς, η γυναίκα των ονείρων του ποιητή, που ποτέ δεν βρήκε.  Σε μία άλλη πλευρά του σαλονιού δέσποζε μια αμυγδαλιά που είχε ρίξει τα άνθη της πάνω στα μαλλιά μιας μικρότερης σε ηλικία κοπέλας-κούκλας, της ξαδέρφης του, Δροσίνας.  Δίπλα στο σαλόνι ήταν το δωμάτιο του ποιητή που μέσα είχε μια καρέκλα με ένα ομοίωμα του ποιητή που φορούσε ζεστά ρούχα και είχε μια κουβέρτα στα πόδια του.  Ήταν ο χώρος που ο ποιητής άφησε την τελευταία του πνοή.  Γύρω υπήρχαν προσωπικά αντικείμενα, όπως οικογενειακές φωτογραφίες, τα γυαλιά του, βιβλία που διάβαζε, ένα αγαλματίδιο της Αφροδίτης της Μήλου.  Οι υπεύθυνοι μας εξήγησαν ότι αυτό το αγαλματάκι βρίσκεται εκεί, γιατί ένα κοριτσάκι που γνώριζε τον ποιητή, έγραψε ένα ποίημα και το άφησε κάτω από το πρωτότυπο άγαλμα στο μουσείο του Λούβρου στη Γαλλία. 

Σε άλλο δωμάτιο είδαμε τα άπαντα του ποιητή, την διαθήκη του μαζί με άλλα αντικείμενα, όπως το τηλέφωνό του, το ραδιόφωνο, τη γραφομηχανή, το ρολόι του, μελανοδοχεία, πένες, πυξίδα, παιχνίδια, κυάλια και το αγαπημένο του φυτό.

Με εντυπωσίασε ο χώρος που ζούσε ο ποιητής και ιδιαίτερα το σαλόνι με την αναπαράσταση της αμυγδαλιάς, γιατί έκρυβε πολύ συναίσθημα και θαύμασα πώς από μια τέτοια εικόνα δημιούργησε ο ποιητής το αντίστοιχο ποίημα.  Ακόμη ένιωσα συγκίνηση όταν άκουσα από τις ξεναγούς να μας λένε για έναν φίλο του ποιητή που του άφησε ένα κλαδί αμυγδαλιάς την προηγούμενη μέρα από το θάνατό του και αυτό άνθισε το επόμενο πρωί.  Ο ίδιος ήταν λυπημένος επειδή έγινε γνωστός στο κοινό από το ποίημα του «Αμυγδαλιά»και όχι από άλλα, πιο σπουδαία έργα που είχε γράψει.

Τέλος θα πρότεινα σε γνωστούς μου να επισκεφθούν τη βίλλα Αμαρυλλίδα, αφού είναι μια ωραία αναδρομή στη ζωή ενός σημαντικού Έλληνα ποιητή.

Παναγιώτης Ρ. Α3