Επίσκεψη στη βίλλα Αμαρυλλίδα

Στις 22 Οκτωβρίου του 2014, ζήσαμε μια αξέχαστη εμπειρία καθώς επισκεφθήκαμε στην Κηφισιά το σπίτι του Γεώργιου Δροσίνη ή αλλιώς -όπως επιθυμούσε- Βίλλα Αμαρυλλίδα.

Φτάνοντας στην πόρτα, όπου μας περίμεναν οι φιλόξενοι ξεναγοί, παρατηρούσαμε τριγύρω. Το κτήριο ήταν διώροφο, χρώματος μπεζ με άσπρα παράθυρα που τα έντυναν πράσινα πατζούρια. Η σκεπή ήταν κεραμιδένια, όπως σε όλα τα σπίτια εκείνης της εποχής άλλωστε. Η αυλή ήταν αρκετά μεγάλη και ευρύχωρη. Στη γωνία ήταν το πρόσωπό του [γλυπτό] με φοβερή λεπτομέρεια. Στην άλλη γωνία δε, δίπλα στο σπίτι, ήταν μία πανέμορφη ελιά, της οποίας τα φύλλα γινόντουσαν χρυσαφένια καθώς έπεφταν οι ακτίνες του ήλιου. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα πως έτσι ο Δροσίνης είχε έμπνευση... Προτού όμως καλά-καλά τελειώσω τη σκέψη μου, μας φώναξε μια συμπαθέστατη ξεναγός. Μας είπε να εισέλθουμε στο εσωτερικό του σπιτιού όπου «μας περίμενε και ο ίδιος ο Δροσίνης».

Βαδίζοντας πολύ γρήγορα [αφού έπρεπε να ακολουθήσουμε έναν κύριο] φτάσαμε στον 2ο όροφο. Εκεί χωριστήκαμε σε 3 ομάδες και η καθεμία μπήκε σε ένα διαφορετικό δωμάτιο. Η δική μου ομάδα μπήκε στο πρώτο [κεντρικό δωμάτιο] που ήταν η λαογραφική αίθουσα. Μία αίθουσα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, διότι είδαμε ομοιώματα που παρίσταναν τους πρωταγωνιστές κάποιων έργων του. Στον τοίχο ήταν κρεμασμένα κάδρα από προσωπογραφίες γυναικών, έργα ζωγραφικής, τα σπίτια του. Το πρώτο ομοίωμα που μας σύστησε η ξεναγός του δωματίου ήταν η Αμαρυλλίς, που ήταν η ιδανική γυναίκα για τον Δροσίνη. Ήταν ντυμένη με άσπρο φόρεμα, κρατούσε μία ανθοδέσμη και είχε κατσαρά μαλλιά πάνω στα οποία είχε άσπρα και κόκκινα τριαντάφυλλα. Σειρά είχε η Αμυγδαλιά ή μάλλον η ανθισμένη αμυγδαλιά, για την οποία η ξεναγός μας διηγήθηκε την εξής ιστορία: Ο Δροσίνης καθώς βγήκε στην αυλή του σπιτιού του είδε την ξαδέρφη  του τη Δροσίνα καθώς ήταν κουρασμένη απ' το παιχνίδι, να αγκαλιάζει μια νεραντζιά την οποία και ταρακούνησε, δημιουργώντας έτσι ένα χτένισμα με άνθη νεραντζιάς. Ο Δροσίνης όμως έγραψε για αμυγδαλιά: το έκανε αυτό, όπως λέμε ποιητική αδεία. Στη σειρά ήταν ο Αθανάσιος Διάκος, που ντυμένος παραδοσιακά μάς κοιτούσε με βλέμμα θλιμμένο αλλά ανδρείο. Στη συνέχεια ο παππούς με τα εγγόνια του, να διηγείται παραμύθια τού Δροσίνη. Ο Δροσίνης, όπως μας αναφέρανε, αγαπούσε πάρα πολύ τα παιδιά, γι' αυτό κι έγραψε αρκετά βιβλία γι' αυτά. Ύστερα ήταν το κιόσκι που καθόντουσαν η Έρση και ο Παύλος. Έρση ήταν ένα όνομα που βγάζανε πολλά κορίτσια από τότε, εξ’ αιτίας του Δροσίνη και του ομότιτλου μυθιστορήματός του. Και φυσικά η Μορφούλα που έγινε πηγή έμπνευσης για τον Δροσίνη και γι’ αυτήν έγραψε το ''Μοιρολόι της όμορφης''. Τέλος η φωτογραφίες της Καίτης Μάνου, της γειτόνισσας του Δροσίνη και τελευταίας του μούσας.

Στη δεύτερη αίθουσα ήταν συγκεντρωμένος όλος ο πνευματικός θησαυρός του Γεώργιου Δροσίνη. Σε βιτρίνες ήταν φυλαγμένα οι παρτιτούρες του από τα μελοποιημένα ποιήματά του, η αλληλογραφία του, χειρόγραφα, εφημερίδες ελληνικές και ξένες που αναφέρονται στον ίδιο ή τα έργα του. Στο κέντρο είδαμε τα προσωπικά του αντικείμενα [πένες, θήκες τσιγάρων, κιάλια και άλλα].

Στην τελευταία αίθουσα μας περίμενε ο ίδιος ο Δροσίνης. Καθισμένος στην πολυθρόνα του, με τα πόδια σκεπασμένα με κουβέρτα καθώς είχε πρόβλημα, μας κοιτούσε με αγάπη… Αυτό το δωμάτιο ήταν αφιερωμένο κατά μεγάλο μέρος, στις αναμνήσεις του ίδιου. Έχει φωτογραφίες από την οικογένειά του, θρησκευτικές εικόνες, σύνεργα κυνηγιού και ψαρέματος και εικόνες από το Μεσολόγγι. Moυ έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό που είπε η ξεναγός μας. Μας είπε πως απ’ το παράθυρο, όταν έβλεπε παιδιά στο δρόμο να παίζουν, τους πετούσε καραμέλες, πράγμα το οποίο φανερώνει πως εκτός από δημοσιογράφος, εκδότης, πεζογράφος ήταν ένας καλόκαρδος, μορφωμένος, καλλιεργημένος … άνθρωπος!!! 

Ελπίδα Γ.